Пред околу пет години се решивме фамилијарно да се преселиме во Шведска. Моите родители најдоа работа преку едни пријатели од Босна кои ги запознале во Југославија за време на војната биле пребегани во Скопје.
Јас имав 18 години(прва година на факултет) и се запишав на студии на Универзитетот во Гетеборг. Досека научиме јазик се движевме само во кругови каде се говореше исклучително србскиот јазик но полека се претопувавме со околината.
Впечаток кој сакам да го споделам е тоа зошто немаме држава. Одиме да пазариме со моите во маркет во Гетеборг и во маркетот се мислиме разговараме околу тоа што ни е потребно. разговараме нормално на македонски јазик но тоа го препозна еден од вработените во маркетот, босанец кој ни пријде и ни укажа кои производи се на промоција, кои производи од тие што сме ги купиле да ги вратиме утре ќе бидат на попуст а кои производи се поефтини во еден соседен маркет. Односот прекрасен, човекот насмеан и среќен што помогнал на македонци, нашинци со кои се разбира на својот матичен јазик.
Како што ни објасни веќе десетина години живее во Шведска, му се заблагодаривме и продолживме понатаму. Следното искуство беше на организираната Босанска вечер, на која не викнаа пријателите. Присуствувавме цела фамилија и се собраа повеќе од 100 гости.
Замислете сите знаеа кој каде што работи мајка ми и татко ми беа импресионирани, ни кажаа каде имаме и какви поволности. Секој ден се слушаа со некој од нив, дури и вечеравме во ресторани бесплатно на почетокот каде работеа босанците. При излегување во диско една од вечерите со другарчињата(босанци) пиевме се дружевме и во диското запознавме дечки од косово, албанци по етникум.
Беа по 3-4 години постари од нас. Толку се израдуваа што запознаа некој „наш“ што инсиистираа да останеме во контакт, покрај тоа што поминавме одлично вечерта. „Практично цела бивша Југославија се дружеа и си помагаа меѓу себе“. Во овие 5 години како сум таму запознавав и се дружев со Срби, Хрвати, кои без никакви предрасуди сите се дружеа меѓу себе и се држеа.
Приметувате никаде не ги спомнав македонците. Да точно така. Убаво сте приметиле. Иако Гетеборг важи за град со многу македонци жители нашинците таму, веројатно како и секаде во светот, се кријат.
Добро читате се кријат, се кријат од тоа дека се македонци, се кријат од останатите балканци се кријат и од нас македонците едноставно се кријат. Зошто е тоа така?! За да не помагаат на никого. Недај боже да ви треба нешто а македонец да ви е пријател. Ќе ве згази ама буквално.
Прв случај маркет во близина на првото живеалиште. Касиерка македонка, 3 месеци се разбиравме на англиски иако не гледаше дека меѓу нас зборуваме на македонски. Босанецот кој не прими подоцна пред неа ни се обрати, се запознавте така Елена е од Македонија. Незгоден момент, исто така не знаеме зошто се криеше.
Втор случај, диско. Двајца Македонци врата вработени во диско не не пуштаа да влеземе, не слушаа дека зборуваме македонски. Никола и Филип се викаа. Инаку дојде босанецот следната недела и од тогаш не плаќавме и не внесе. Исто така незгодна ситуација
Трет случај во зграда, второ живеалиште комишии два спрата под нас. Секој ден се среќававме и глумеа Швеѓани пред нас. Замислете цела година без престан глумеа не им беше тешко.
Потешко ќе им паднеше ако дознаеме дека се наши. Недај боже може ќе имаме некаква потреба, небаре ние секој ден ќе бараме нешто. Или кафе ќе пиеме ќе ги викнеме на гости. Страшно!
Безброј други случаи го одбележаа нашето присуство таму. Македонци еден куп но никој не е наш. Драги мои пријатели, затоа немаме држава, затоа ни се случува ова што ни се случува и затоа се мрзиме меѓу себе.
Себичност, лага, алчност за пари, мрзливост, бесчуствителност, ароганција се едни од карактеристиките од кои е изградена оваа нација. Поради тоа допрва ќе ни се случуваат многу работи и не се чудете што си ги вадат очите за пари, можно е и децата да си ги продадат за тоа.
Ние останавме да живееме во Шведска, но за жал таму сме дел од една голема балканска популација во која нема македонци.
Со почит Горан С.