Воопшто не бев свесена во што се впуштам, кога започнав врска со оженет човек. Не е дека имав намерата, ниту пак сум имала такво искуство претходно. Можеби и баш затоа што незнаев во што се впуштам. Едноставно, не рзмислив, иако сум многу внимателена во сè друго во животот, почнува да исповед на една читателка.
Воопшто и не ми се допадна.Не беше мој тип, и можеби тоа беше причината за мојата немарност и непромисленост, бидејќи јас не почуствував ризик од негова страна.Тој беше многу пријатен, љубезен, убав, интересен, забавен и шармантен. Ми се вовлече под кожа пополека. Кога тој почна директно да ме заведува, јас одбив, бидејќи несакав да имам нешто со оженет маж. И тогаш тој почна со приказната за тоа дека е несреќен во бракот, а јас му поверував.
Бидејќи се од негова страна во работата беше искрено јас му поверував, зошто и на работа и се запознавме.Па така потклекнав на неговите приказни со брзина на молња, и секогаш кога разговаравме тој ме разбираше подобро и побрзо од тоа што се разбирав и јас самата себа.
Тој беше првиот човек на кого не се сомневав дека ќе ми се јави наредното утро. И тој го стори тоа веднаш штом се разбудив. Тежок удар слушнав,беше тоа камен кој падна од моето срце. Ах, какво олеснување беше. И како да не верувам во таков човек и да не се дадам целата! Уште еден наивен, слаб потег, зошто бев гладна за љубов, но јас не знаев.
Станав свесна за тоа дури после, една година терапија со психијатар, за да можам да завршам со врска, која траеше три години.Одбивања, лаги, чекање почнаа набрзо, само после три месеци од љубовната идила, тие беа мое секојдневие.
Полека тонев во депресија без да приметам.Ги елиминирав сите прјатели кои ќе пробаа да кажат нешто лошо за него.Секој ден тој беше се подалеку од мене,а јас тонев се подлабоко во депресија, надевајќи се дека имаме некоја заедничка иднина. Неколку пати се разделувавме, но пак се враќавме еден на друг.
Ми се чинеше дека љубовта цвета, и секогаш се вадеше на малото дете како причина за да не ја напушти сопругата, само уште малку да порасне ќерќичката… дури и сочуствував со неговата болка.Еј, „НЕГОВА„ болка,а не гледав дека јас сум таа која страда.
Во еден момент, после лудо изминат ден,откако отсуствувавме од работа, му предложив да заминеме некаде на неколку денови, а тој сосема мирно ме замоли да почекам малку зошто баш тие неколку дена имал малку повеќе работа.На прашањето „каква работа„ тој ладно одговори: Жена ми треба да се породи со второ дете, ќерата бараше братче или сестричка а ние неможевме да ја одбиеме.
Шок, хорор, хистерија, скандал, плачење, губење на свеста, амбуланта, болница, инфузија, сето тоа се случи во тој еден „убав„ ден. Никогаш повеќе!
Извор: Сител