Народот очекува промени: зошто Македонија останува без светлина?
Во македонската реалност, секојдневно го слушаме истиот крик на народот: „Нешто мора да се промени!“ Но, промените не доаѓаат. Наместо светлина на крајот од тунелот, нашите генерации го избираат патот што води надвор од Македонија. Овој феномен не е случаен; тој е резултат на системски недостатоци што траат со децении, предводени од политичари чија неспособност или, уште полошо, намерна деструктивност ја осудува земјата на темнина.
Систем на уништување
Политичкиот систем во Македонија функционира како самоподдржувачки механизам на моќ, каде што приоритетот не е народот, туку личните и партиските интереси. Наместо да создаваат платформи за развој, институциите станаа алатка за контролирање на ресурсите и угодување на избран круг луѓе. Во таков систем, младите се чувствуваат запоставени, без перспектива и без можност за придонес.
Со децении, македонските политичари ги користат истите празни ветувања: економски развој, нови работни места, подобар образовен систем, функционално здравство. Реалноста е сосема поинаква – затворени фабрики, корупција на секој чекор, лошо управување со образованието и масовен одлив на лекарскиот кадар. Секој обид за промена е или задушен од бирократскиот лавиринт или злоупотребен за краткорочни политички поени.
Одливот на мозоци и срца
Македонија е земја на парадокси. Иако е богата со природни ресурси, култура и историја, нејзиниот највреден ресурс – луѓето – систематски се исцрпува. Младите, разочарани од политиките што не го одразуваат нивниот труд и амбиции, ја гледаат иднината надвор од границите. Не ја напуштаат земјата поради тоа што сакаат, туку затоа што мораат.
Одливот на младите не е само демографски, туку и емотивен. Тоа е акт на одземање на надежта од една нација. Заминувањето е нивниот начин да се спасат себеси од системот што ги уништува. Но, кој ќе остане да го изгасне светлото кога последната генерација ќе ја напушти татковината?
Политичарите како актери во драма на уништување
Одговорноста лежи на оние што го држат кормилото на државата. Политичарите се креаторите на овие сценарија. Нивните приоритети – меѓусебни обвинувања, коруптивни скандали, партиски вработувања – ја гушат секоја можност за прогрес. Наместо да создадат политики што ќе ги задржат луѓето дома, тие ја затвораат вратата кон просперитетот.
Многумина од нив зборуваат за промени, но кога ќе добијат моќ, стануваат дел од истиот тој систем. Се губи довербата на народот, а со тоа и иднината на државата. Кога политиката ќе стане лична игра, а не јавна служба, последиците се катастрофални.
Што треба да се промени?
Промената мора да започне од врвот. Потребни ни се лидери што не се само политичари, туку и визионери, луѓе со искрена желба да ја видат Македонија како држава на надеж, можности и правдина. Потребна е комплетна реформа на системот, почнувајќи од образованието, здравството и економијата, па сè до зајакнување на владеењето на правото.
Но, промена не може да се случи ако секој од нас не ја преземе својата одговорност. Ние, граѓаните, сме тие што треба да бараме отчетност, транспарентност и праведност. Ние сме тие што можеме да ги промениме работите преку нашиот избор – не само на избори, туку и преку нашите секојдневни акции.
Надежта сè уште постои
И покрај сè, Македонија има потенцијал за преродба. Но, времето не е на наша страна. Ако продолжиме по истиот пат, ризикуваме да станеме земја на заборавени спомени. Потребна ни е акција, не утре, туку денес. Народот е жеден за подобро утре, но за да дојде тоа утре, мораме сите заедно да се избориме за него.
Светлото нема да се изгасне сè додека има луѓе што веруваат дека промена е можно. Токму тие луѓе ќе бидат факелот што ќе ја води Македонија кон подобра иднина.