Суштината на театарот е ова:
Актерите на сцена се преправаат дека никој не ги гледа, а публиката скришно, воајерски зирка како низ прозорчиња и се преправа дека не е тука за ние да можеме да ја донесеме магијата наречена театар.
Таа магија се остварува кога ние ќе заборавиме дека некој не гледа, а кога публиката ќе заборави дека ѕирка. Тоа е бесценетиот момент заради кој излегуваме егзалтирани после претставата.
Сето ова го рушат сите звонење и јавување на мобилни, сликање со блиц, довикувања, разговори, влегување 20 минути подоцна, носење 3 годишни деца на вечерна претстава. Овие работи веднаш не враќаат.. и вас и нас.
П.С – Вчера гледав претстава и сфатив вознемирувања убиствено повеќе ме нервираат како гледач, отколку како актер.
Сашко Коцев