„Аукцијата“ на периферијата на Триполи трае само неколку минути. „Робата“ е воведена во мрачен двор: 12 црнци, Нигеријци.
Машки глас ги објавува цените: “четиристотини, петстотини, шестотини и седум стотини, сé додека не се постигне договор”. Новиот сопственик на робови дава 2000 либиски долари за еден човек.
Трговците со луѓе продаваат африкански мигранти во Либија како робови. Во земјата која е растргната со граѓанска војна, еден човек се продава за околу 400 долари. Цената варира во зависност од физичката сила. Се верува дека во Либија има околу 1.000.000 мажи, жени и деца распоредени во десетици бегалски кампови.
“Не можам да спијам мирно при помислата што се случува со оние луѓе во Либија, кои во потрагата по подобар живот попаднале во пеколот”, вели претседателот на ЕК Жан-Клод Јункер. Францускиот претседател Емануел Макрон ги нарече пазарите за робови “варварски сцени”.
Германскиот канцелар Ангела Меркел организира средба со шефот на меѓународно признатата влада на Либија Фајез ал Сарај, кој сепак има власт само врз еден дел од територијата на земјата. Трговијата со луѓе е еден од најсериозните проблеми со кои се соочува Сарај.
Причината за длабоката политичка криза, 6 години по соборувањето на диктаторот Моамер Гадафи е фактот што сеуште нема функционално централно управување, што да ја држи контролата врз сите ресурси и територии на Либија.
Наместо тоа, земјата е поделена на одделни делови меѓу завојуваните милиции кои водат откриени борбени дејствија меѓу себе. Она што ги обединува е тоа дека тие ги кршат сите можни човекови права.
На овој проблем е додаден и длабоко вкоренетиот расизам на либиското општество. Неговото појавување датира уште од трговијата со робови, која почнала во 7 век. Дури и тогаш, црни мажи и жени од Западна Африка се киднапирани преку пустината Сахара до пазарите во Магреб. Оттаму тие се испраќале до сите делови на Исламската империја.
Со векови, трговијата со робови е еден од најважните извори на храна во Либија. Само во средината на 19-тиот век ропството било забрането во Отоманската империја.
Поради својата историска традиција, арапското население во Либија сè уште има чувство на супериорност над црните Африканци.
Дури и Гадафи, кој ја контролираше Либија повеќе од 40 години, не успеа да ја сокрие омразата на своите сонародници кон мигрантите, иако земјата живееа околу 2 милиони африкански гастербајтери.
Ситуацијата ескалираше за време на бунтот против Гадафи во 2011 година. Бунтовниците го обвинија диктаторот дека ангажирал платеници од Мали, Нигер и Чад за да се борат на негова страна.
Многу милиции редовно одеа во лов на темни мигранти. Илјадници луѓе беа убиени во немирите.
Меѓу жртвите имаше дури и либиски граѓани со темна кожа. Во август 2011 година, милитантите од градот Мисрата го зазедоа селото Таурга, кое е населено со мнозинство црнци.
Вооружените групи принудија речиси 25.000 локални жители да емигрираат. Денес, Таурга е град на духови, а неговите жители живеат во бегалски кампови во областа на Триполи.
Во градот се уште можат да се видат графитите „Бригада за чистење на црни кожи“.
Шпигел