Вирална објава за растењето во Југославија: „Децата денес никогаш нема да знаат какво е чувството да си вистинско дете“
Во една хрватска Фејсбук група се појави објава која кај многумина пробуди носталгија, но и предизвика голема расправа.
Имено, непознатата авторка се присетила на своето детство и растењето во времето на поранешна Југославија, а многумина забележале дека разликата во растењето помеѓу тогашните и денешните деца е навистина огромна.
Нејзината објава ви ја пренесуваме во целост:
„Родена сум и пораснав во Риека. Пешачевме до училиште и се враќавме со пријателите. Нашето време за вечера беше во 19 часот. Цртани филмови во 19:15… Јадењето во ресторан никогаш не се случило. Едноставно немаше ништо. Ја соблекуваш училишната облека штом ќе дојдеш дома и ја облекуваш твојата облека за игра. Моравме да ја напишеме домашната задача пред да нѝ дозволат да си играме надвор. Вечеравме на маса. Нашиот телефон стоеше на нашата „телефонска маса“ во главниот ходник и имаше кабел во прилог, така што приватните разговори не постоеја.
Телевизорите имаа само неколку канали. Всушност 5! Моравме да прашуваме пред промена на каналот. Игравме полицајци и крадци, се криевме и баравме, прескокнувавме, граница среде улица.
Седењето дома беше казна и единствено што знаевме за „здодевност“ беше – „Подобро ти е да најдеш нешто за правење пред јас да ти најдам!“.
Јадевме што мама ќе направеше за вечера или ништо не јадевме… Сите беа добредојдени, а никој не излегуваше од домот гладен.
Немаше вода во шишиња, пиевме од славина или од градинарското црево надвор (и сите беа здрави).
Омилена закуска нѝ беше парче леб со маст, понекогаш и со маргарин и домашен џем од сливи (беше уште повкусен со пријатели).
Гледавме цртани во сабота наутро и возевме велосипеди со часови, пливавме во морето, одевме по шуми, ливади. Се качувавме на дрва, имавме свои скривалишта, јадевме овошје од гранки.
Не се плашевме од ништо, си игравме до мрак… Зајдисонцето беше нашето време за враќање дома (а нашите родители секогаш знаеја каде сме). Ако некој се искараше, повторно бевме пријатели една недела подоцна, ако не и порано.
Немаше вода во шишиња, пиевме од славина или од градинарското црево надвор (и сите беа здрави).
Омилена закуска нѝ беше парче леб со маст, понекогаш и со маргарин и домашен џем од сливи (беше уште повкусен со пријатели).
Гледавме цртани во сабота наутро и возевме велосипеди со часови, пливавме во морето, одевме по шуми, ливади. Се качувавме на дрва, имавме свои скривалишта, јадевме овошје од гранки.
Не се плашевме од ништо, си игравме до мрак… Зајдисонцето беше нашето време за враќање дома (а нашите родители секогаш знаеја каде сме). Ако некој се искараше, повторно бевме пријатели една недела подоцна, ако не и порано.