Зошто на The New York Times му се допаѓа комунизмот
Еден од чудните моменти во целата историја на западното новинарство настапува во текот на 30-те години на минатиот век. Волтер Дуранти пишува за The New York Times, Волтер Дуранти пишува за “Њујорк тајмс”, тој е дописник во Москва и успева да и ja пренесе на американската публика нај розовата и лажна слика за режимот на Сталин. Дурант намерно го маскираше масовниот глад во Украина од кој беше предизвикана смртта на милиони луѓе и го презентираше целиот негативен материјал за тоа што се случува во СССР како субверзивна и суптилна анти-социјалистичка пропаганда.
Иронијата е дека токму тоа што тој стана најавторитативен мегафон на сталинистичката пропаганда, а неговите напишани со лаги и полувистински извештаи дополнително ја продлабочувааат бедата и страдањата на безбројните жртви на комунистичкиот режим. Подоцна, кога целата скала на манипулацијата стана јасна, “Њујорк тајмс” ги признава одвратните дела на Дурант, официјално се извини и ги опиша своите статии како “некои од најлошите што излегоа од весникот”.
Оваа година, весникот, еден од најпрестижните и популарни печатени медиуми во светот, докажа дека тие не ги научиле своите грешки и ја обновиле својата љубовна приказна со комунизмот на најтрагичнот начин. Со месеци, NYT објавува свои авторитативни коментари, анализи и есеи за историјата на комунизмот во специјална серија со наслов “Црвениот век”, посветена на 100-годишнината од Руската револуција.
Тонот на многу од материјалите е носталгичен и речиси романтичен. Критичниот агол кон една од најпознатите недемократски и неправедни системи во човечката историја речиси недостасува, а доколку го има, е засенета од демонстративниог обид за рехабилитација на црвените диктатури.
Рехабилитацијата на режими, кои доведоа до најголемите човечки катастрофи на 20-от век ја достигна кулминацијата со текст, посветен на правата на жените во револуционерна Кина. Во својот профил на Твитер, весникот го објавил материјалот под наслов “И покрај неговите недостатоци, Комунистичката револуција ги научи кинеските жени да сонуваат.
Ова веќе беше премногу за многу луѓе и започнаа спектакуларни интернет поплави на шеги и слични наслови како што се: “И покрај неговите недостатоци, нацизмот се грижеше за зачувување на природата” и “И покрај неговите недостатоци, канибализмот нуди добри рецепти”
Се разбира, објаснувањето на убиството на повеќе од 60 милиони луѓе од режимот Мао како “маани” е врховен цинизам. Целата серија на Црвеното време на “Њујорк тајмс”, со неколку исклучоци, е страшно несоодветна и провокативна на лош начин. Според авторот Јона Голдберг од Националниот преглед, текстовите и нивните наслови наликуваат на обид за претенциозно тролење од левичарски интелектуалци.
Особено ми се допадна есејот за тоа како жените имале подобар сексуален живот за време на социјализмот. Еден се прашува дали сите жени во камповите, кои требало да им служат на своите тела со стражарите, во замена за кора од леб, го образложуваат тој начин. Генерално, напор на весникот е очигледно да го рехабилитира комунизмот на таков начин што ќе направи одреден вид њујоршки либерали дека тие се на десната страна на аргументот што на крајот го изгубиле “, пишува Голдберг.
“Црвениот век“ на “Нујорк Тајмс“ е доста бесрамен обид да се фокусира вниманието на публиката на убавите страни на комунизмот – доколку ги има такви секако – и да го игнорира колосалното количество на ширење на злото, ослободено од црвените диктатури во текот на XX век.
Според Голдберг, весникот одбива да признае дека катастрофалните резултати од примената на социјалистичките идеи се поставени во нивната суштина и наместо тоа става старо, леплива и навредливо клише дека “мотивите биле добри, револуцијата била предадена и” вистинскиот “социјализам никогаш не е суден, но е достоен идеал и е со голема цел “.
Безобразната апологија на комунизмот, со кој Њујорк Тајмс се обидува сите етички и естетски, историски размислувања на писмените луѓе исто така, е сигнал за моралната и интелектуалната корупција на модерната либерална елита. Ова прокомунистичко расположение повторно е модерно во западната левица и не може да предизвика реакција.
А таа нема секогаш да биде убава, елегантна и добро одржана. Има нешто многу погрешно. Многу луѓе се прашуваат како така се случија Брекзит, Трамп, вознемирени се од подемот на десното и на национал-популизмот. Еве како се случија – кога најпрестижните либерални медиуми ја опишуваат масакрите на десетици милиони луѓе како “недостатоци” на еден “инаку не толку лош режим”, додека во исто време продаваат паника и параноја на тема преродба со фашизам поради некакви груби твитови или фејсбук постови, страшно многу луѓе велат дека има нешто многу погрешно во целата таа ситуација.
Многу луѓе се прашуваат како така се случија Брекзит, Трамп, вознемирени се од подемот на десното и на национал-популизмот. Еве како се случија – кога најпрестижните либерални медиуми ја опишуваат масакрите на десетици милиони луѓе како “недостатоци” на еден “инаку не толку лош режим”, додека во исто време продаваат паника и параноја на тема преродба со фашизам поради некакви груби твитови или фејсбук постови, страшно многу луѓе велат дека има нешто многу погрешно во целата таа ситуација.
Автор на текстот: Големиот Лебовски