Ви пренесуваме дел од колумната на Ерол Ризаов за „Независен“:
Го прочитав неколку пати отвореното писмо на близу 200 јавни личности, македонски интелектуалци адресирано до политичките лидери на Македонија озглавено со познатата мисла на Мисирков: „Шчо напраифме и шчо требит да праиме за однапред?“ Повод за ова обраќање е, како што наведуваат, длабоката загриженост од начинот на кој Владата го води процесот на разговори со Грција за нашето уставно име и национален идентитет. Главната поента во писмото е веднаш да се прекинат преговорите со Грција бидејќи можеме да станеме членки на НАТО и на ЕУ со уставното име. Работата била многу лесна и едноставна.
Потписниците, главно универзитетски професори, академици, познати јавни личности укажуваат на големата неправда што ѝ се прави на една мирољубива земја која за никого не претставува опасност, а е блокирана цели 27 години со ултиматум од својот сосед не почитувајќи го елементарното меѓународно право и универзалното и цивилизациско право гарантирано со резолуции на ОН за самоопределување и самоидентификација на народите. Потписниците чувствуваат историска одговорност да не молчат и да се обратат не само на политичките лидери на Македонија, туку и на целата македонска и светска јавност.
Во отвореното писмо се изнесени низа научни и историски факти кои ја докажуваат големата неправда што ѝ се нанесува на Македонија. Станува збор за добро познати аргументи за кои од првиот ден на наметнатиот спор не се молчи, туку милиони пати се соопштени како непобитни вистини и разни правни толкувања во полза на Македонија од голем број светски авторитети по меѓународно право, почнувајќи од Бадентеровата комисија, па сѐ до познати државници и политичари, новинари, домашни и странски, објавени во најугледните светски мас-медиуми. Упатени се стотици отворени и затворени писма до лидерите на најмоќните држави, некои од тие писма и стасани одговори на нив одамна се објавени во книги. Донесени се најмалку 20 декларации и резолуции во македонското Собрание. Сето тоа како најголем доказ е потврдено со судска пресуда на судот на ОН за правда во Хаг каде што стои дека спротивно на меѓународното право Македонија е попречувана да стане членка на меѓународни асоцијации со името ПЈР Македонија. И уште еден силен политички и морален аргумент, најдобра потврда за правото на самоопределување, е што 137 држави во светот ја признаа Македонија под уставното име меѓу кои и најголемите светски велесили Америка, Русија и Кина.
И дотука ништо не пречи во уште едно од низата јавни обраќања до светската и до домашната јавност. Но веќе во вториот дел од ова обраќање, покрај евидентното навлегување во партиски води, иако потписниците велат дека нивното писмо е до власта и до опозицијата, го нема точниот одговор на првото прашање од насловот „Шчо напраифме?“ Не направивме НИШТО. За 27 години ништо не направивме, односно ништо не направија одговорните македонски лидери да остварат барем една стратегиска и приоритетна цел на Македонија. Не направија демократско општество со сите нишани за заштита на човековите права и слободи, не направија правна држава каде што владее правото, не го намалија организираниот криминал и корупцијата, не го зголемија стандардот и квалитетот на живеење на граѓаните, не ги остварија евроатланските интеграции со редовно членство во НАТО и во ЕУ. Иако овие определби се назначени во сите партиски и државни стратегии и програми и се јасна определба на мнозинството граѓани, тие не се остварени. Тоа кажува дека елитите што ја водеа државата не успеаја да ја оправдаат независноста. Тие за 27 години само успеаја да ги оправдаат своите неуспеси криејќи се зад уставното име и идентитетот, барајќи постојано други виновници кои, за жал, јавноста во најголем дел ги прифаќаше.
Целата колумна на „Независен“ на следниот линк