Осми март или Денот на жената откако сум омажена воопшто не се слави. Мојот татко во куќата имаше три жени, мајка ми и ние двете сестри, па така секој ден ни беше празник, но секако и за Осми март знаеше да не израдува.
Е сега јас живеам со четири мажи, сопругот и тројца синови, и веќе 20 години не знам дали воопшто постои некои празник посветен на жената. Тоа за нив е понижување за жената, а помладите прашуваат зошто пак мажите немаат свој ден.
И така на 8-ми март, како и секој обичен ден, се будам наутро, немам честитки на масата, немам кафе варено, нема приготвено доручек. Одам на работа со автобус, на мажот или синот не им текнува ниту да ме превезат. Дури и нашиот работодавец не не ослободи 10 минути порано, дури ни најде дополнителна работа за прекувремена работа.
Уморни, исцрпени од приказните што сите мои колеги веќе ги добија како подарок, каде што нивните мажи ги водат – фризери, нови блузи, шминка, што не, како да е Нова Година. Во мозокот, можеби малку љубоморена, се враќам дома, но во ходникот на зградата ја слушам галмата од нашиот стан, вообичаен, сосема обичен ден. Ништо не изгледа како драма, и ништо не можеше да ме подготви на сцената во дневната соба.
Голем букет цвеќе, некаква икебана, што е, и завиткана кутија во светло-црвена хартија со сад. Убаво е да се каже дека останав без зборови. Гледам, мислам, што е тоа, кој е, кој е. Грешка е сигурно, првото објаснување! И што ако е за мене? Од кого може да биде, од татко, но тој веќе ми честиташе, а неговата пензија е мала, сето тоа им го дава на моите деца во секој случај.
И тогаш ме обли врела пот, додека моите мажи ме гледаат како да очекуваат од мене да им објаснам што е тоа на масата. Од следната мисла се парализирав: Како ќе го убедам мојот сопруг дека немам љубовник ?! Затоа што немам време за себе, а не за друг човек во мојот живот! Кој сега ќе го убеди и ќе ме помине 8-ми март во моментов. Сега и јас го мразам.
Она што следеше не можев ниту да замислам во најубавите соништа. Тоа е од мојот сопруг. Но, како, што се случило? Тој онака засрамен, доаѓа, ми честита празник и само вели: Ова е за тебе од нас!
Јас се мислев како се сетиле после толку години, но излезе дека неговиот работодавач, кога слушнал дека никогаш не ми даде ништо, не му дал роза, го зграпчил за рака, го влечел во продавницата, го натерал да купи цвеќе и парфем , а потоа нарачајте вечера.